…περπατάω χωρίς καλά καλά να έχω ξυπνήσει. Πότε επιτέλους θα δράσει η καφεΐνη σκέφτομαι. Μπροστά μου οι σιλουέτες των συντρόφων μου μόλις που γίνονται ορατές. Η ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα. Βήμα - βήμα ανεβαίνουμε μια ράχη. Το μόνο που ακούω είναι ο ήχος που αφήνουν τα ορειβατικά μου μπαστούνια και η ανάσα μου. Δεν έχω ξαναέρθει σε αυτό το μέρος , σ΄ αυτό το βουνό. Θέλω πολύ να ανέβω στην κορυφή. Θα μπει στη «συλλογή» μου και αυτή η κορυφή σκέφτομαι και είμαι έτοιμος να καβαλήσω όχι καλάμι άλλα το μπαστούνι που κρατάω στα χέρια μου. Όμως δεν σκεφτόμαστε όλοι τα ίδια πράγματα. Ένα μέλος της ομάδας μας ανακοινώνει ότι δεν μπορεί να ανέβει άλλο και ότι πρέπει να κατέβει στο καταφύγιο. Κοιτιόμαστε οι υπόλοιποι μεταξύ μας, ποιος θα επιστρέψει πίσω; Κάνω ένα βήμα μπροστά. Αυτό οδηγεί στην κορυφή. Σταματάω. Κάνω ένα βήμα πίσω. Αυτό οδηγεί στο καταφύγιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου