Ορειβασία: κατάκτηση, ρεκόρ ή ανάγκη;

Η ορειβασία σαν δραστηριότητα υφίσταται το τελευταίο αιώνα. Σαν ιδέα έκανε τα πρώτα βήματα της, στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης όπου άνθρωποι με βασικό κίνητρο την περιέργεια άρχισαν να περπατούν, να σκαρφαλώνουν στο άγνωστο. Αναπτύχθηκαν τεχνικές για ευκολότερη ανάβαση, ανακαλύφθηκαν υλικά με καλύτερες ιδιότητες, όλα για να υπηρετήσουν την ανάγκη του τότε ανθρώπου να φτάσει στο σκοπό του. Έγιναν απίστευτα για την εποχή κατορθώματα. «Κατακτήθηκαν» δυσπρόσιτες κορυφές, εξερευνήθηκαν θρυλικοί τόποι. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής γέμισαν με ασπρόμαυρες εικόνες από τοποθεσίες που μέχρι τότε ο άνθρωπος πίστευε ότι κατοικούν θεοί ή δαίμονες. Γεωλόγοι, φυσικοί και άλλοι επιστήμονες βρήκαν απίστευτα για την εποχή δεδομένα χάρη στην ανάπτυξη και προώθηση της όλης διαδικασίας. Δημιουργούνται σχολές ορειβασίας, εκπαιδευτές, ομάδες, τα πρώτα ορεινά καταφύγια που θα φιλοξενήσουν όλους τους παραπάνω. Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, οι Κούκοι έτσι ονομάστηκαν, προσπαθούν και κάνουν τις πρώτες τους εξορμήσεις. Δημιουργούνται οι πρώτοι σύλλογοι. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο. Αποικιοκράτες Άγγλοι με τις ευλογίες του παλατιού ανοίγουν διαδρομές στα πέρατα της γης. Το Έβερεστ είναι πλέον ο στόχος. Με κάθε μέσο πρέπει να κατακτηθεί και να «χρεωθεί» σε κάποια φυλή ή κράτος. Δαπανηρές αποστολές η μία πίσω από την άλλη προσπαθούν να πατήσουν στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου. Το θέλουν πολύ. Υπάρχουν λόγοι εθνικής υπερηφάνειας. Το Έβερεστ άθελα του, έγινε παράδειγμα για αυτό που θα ακολουθούσε με την Σελήνη. Δηλαδή ποιος θα το-ην «πατήσει» πρώτος. Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται από το πουθενά ένας απλός μελισσοκόμος από την Ν. Ζηλανδία, όπου και καταφέρνει το ακατόρθωτο. Δηλαδή την ανάβαση στο Έβερεστ μαζί με ένα ντόπιο Θιβετιανό βοηθό. Αυτά συμβαίνουν τον Μάιο του 1953. Λογικά αυτός ο κύκλος πρέπει να κλείσει και να περάσουμε σε κάτι καινούργιο σε κάτι διαφορετικό. Τα είδαμε σχεδόν όλα, είμαστε οι πρώτοι και μπράβο μας, είμαστε η γενιά που άνοιξε τον δρόμο. Παρ΄ όλα αυτά τα πράγματα δεν άλλαξαν πολύ. Ο άνθρωπος πάντα βρίσκει τρόπους και λόγους για να δικαιολογεί την ματαιοδοξία του. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι κατά την διάρκεια όλης της παραπάνω περιόδου, υπήρξαν και άνθρωποι οι οποίοι έδωσαν άλλη διάσταση. Αυτή, της πραγματικής αγάπης και σεβασμού στο βουνό και στη φύση γενικότερα η οποία μπορεί να εκφραστεί πολύ όμορφα και ολιστικά μέσα από την ορειβασία.

Από την ορειβασία της κατάκτησης του άγνωστου, έχουμε περάσει στην ορειβασία των ρεκόρ. Η πρώτη μορφή αναλύθηκε παραπάνω η καινούργια όμως είναι κάτι που δύσκολα κανείς μπορεί να αναλύσει. Δεν ξέρω τι μπορεί να κερδίσει η ανθρωπότητα εάν εγώ πηδήξω με αλεξίπτωτο από την κορυφή του Καϊμακτσαλάν στη συνέχεια κάνω σκι χωρίς μπαστούνια και καταλήξω με ανάποδη τούμπα στην πλατεία της Αριδαίας. Κάπως έτσι είναι τα λεγόμενα extreme sports. Τα οποία προσφέρουν ακατάσχετη αδρεναλίνη και ανάταση ενός άρρωστου εγώ. Το οποίο πρέπει πάντα να διακρίνεται και η ορειβασία δεν έχει βάθρο νικητών. ΕΓΩ κάνω κάτι μοναδικό που δεν μπορείτε εσείς, είμαι πρώτος. Το άτιμο το ΕΓΩ θέλει πρωτιές και οι πρωτιές ανταγωνισμό και ο ανταγωνισμός νεκρούς που προσπάθησαν να κατακτήσουν το ανώφελο. Το ΕΜΕΙΣ απαιτεί ομάδα και η ομάδα σεβασμό και ο σεβασμός, άμιλλα. Η φύση είναι παντοδύναμη. Ας βρούμε άλλους τρόπους να δοκιμάσουμε τα όρια μας. Πότε θα το καταλάβουμε αυτό;.

Η ορειβασία δεν έχει νικητή. Νικητές είναι όλοι. Ακόμα και ο τελευταίος που με αγώνα, ανέβηκε μια δύσκολη ορθοπλαγιά. Είναι όμως μόνο μια ανάβαση πάνω σε πέτρες και βράχια. Γιατί ξυπνάω το πρωί να περπατήσω στο βουνό;. Σίγουρα οι λόγοι είναι διαφορετικοί για το καθένα από εμάς. Σεβαστή η κάθε άποψη και θέση. Σήμερα περισσότερο από ποτέ ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει την ανάγκη να φύγει και να ξεφύγει από την δύσκολη καθημερινότητα. Ο ρόλος ενός συλλόγου για την κάλυψη και μόνο αυτής της ανάγκης είναι σημαντικότατος.