…το αεροπλάνο σε κενό αέρος, το στομάχι σφίγγεται, δεν πρόλαβα να φάω και τίποτα τις προκοπής για πρωινό. Δεν πρέπει να είμαστε και πολύ ώρα μακριά από το Μιλάνο. Είναι Δευτέρα 23 Αυγούστου… Αποβίβαση, αυτοκίνητα τα οποία νοικιάσαμε από το αεροδρόμιο και βούρ στην autostrata (έτσι λένε οι Ιταλοί την Εθνική τους οδό). Γέλιο μέσα στο αυτοκίνητο, κέφι. Μια εβδομάδα στην Ιταλία και στην Ελβετία, που για τους περισσότερους είναι και η πρώτη τους επίσκεψη, δεν είναι και λίγο πράγμα. Φτάνουμε στην περιοχή της Αόστα και επισκεπτόμαστε την ομώνυμη πόλη. Πολύ όμορφη και οργανωμένη….
…Ώρα για πρωινό μου λέει ο Δημήτρης. Ετοιμάζω και τα πράγματα μου αγουροξυπνημένος. Φάτε γρήγορα, πρέπει να φύγουμε για το Πόντ, μας λέει ο Σάββας που έχει αναλάβει και την οργάνωση. Διανυκτερεύσαμε στην Πίλα ένα ορεινό χωριό δίπλα στην Αόστα. Το να ξυπνάς στα 1.700 μέτρα, σου δίνει δύναμη. Πάλι αυτοκίνητο, όμορφα χωριά και μια υπενθύμιση… Το ήξερα ότι εδώ τα αθλήματα του βουνού είναι καθημερινότητα και κάτι φυσικό για όλους, αλλά άλλο είναι να το βλέπεις και να το ζεις. Οικογένειες με ποδήλατα. Ομάδες που ετοιμάζονται για πεζοπορίες στα διπλανά βουνά. Βάρκες για ράφτινγκ. Παντού δραστηριότητες, κόσμος, όχι αστεία. Να και μια ταμπέλα που μας υπενθυμίζει ότι φτάσαμε στον Εθνικό Δρυμό του Γκραντ Παραντίσο, (Gran Paradiso, σημαίνει μεγάλος Παράδεισος). Ποτάμια, δάση πανέμορφα. Καμία παραφωνία, μπράβο τους Ιταλούς. Επ’ τι είναι αυτοί οι τύποι… Α δεν πάμε καλά, εδώ υπάρχουν συνεργεία που κουρεύουν μέχρι και τα χόρτα δίπλα στους δρόμους. Δεν σου κάνει κέφι, να πετάξεις τίποτα από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου… Παράδεισος πραγματικός.
Φτάνουμε στο Πόντ. Από εδώ ξεκινούν οι διαδρομές για τα καταφύγια και τις κορυφές. Αυτοκίνητο τέλος. Εμπρός καλά μου πόδια. Εδώ μας περιμένει και ένας έλληνας ορειβάτης, που θα μας οδηγήσει στο καταφύγιο και στην ψηλότερη κορυφή. Μπαίνουμε στο μονοπάτι. Η πεζοπορία εύκολη σχετικά, άλλωστε αυτό που μας περιμένει την επόμενη μέρα είναι πολύ απαιτητικό. Το καταφύγιο που θα διανυκτερεύσουμε έχει σχήμα βαρελιού. Με τα πολλά φτάνουμε. Τακτοποίηση σε δωμάτια και γρήγορα για καφεδάκι και μεσημεριανό. Ούνο εσπρέσο πλιζ. Γελάει ο υπεύθυνος στο μπαρ. Τι είπα ο μεγάλος σκέφτομαι, ελπίζω να πιώ καφέ. Πένες με βασιλικό, μπύρα ιταλική βόλτα έξω από το καταφύγιο, να περάσει η ώρα. Ο καιρός κλειστός, βρέχει, θα κάνουμε κορυφή αύριο;. Νυχτώνει ξανά φαγητό, (έλεος έχω σκάσει). Πρέπει να φας, λένε όλοι, γιατί αύριο θα μείνεις από καύσιμα. Τι να κάνω τρώω να μην μείνω στα μισά του παγετώνα και με μαζεύει ελικόπτερο. Άντε για ύπνο, γιατί στις 4 το πρωί ξεκινάμε για κορυφή. Είμαστε στα 2.750 μέτρα. Ο ύπνος αργεί να έρθει…
3:30, ξυπνάμε, εξοπλισμός για χειμερινό βουνό. Οι φακοί στο κεφάλι μας αναμμένοι, ανεβαίνουμε την πλαγιά πάνω από το καταφύγιο σε σειρά. Γυρνάω πίσω μου παντού φακοί μέσα στο σκοτάδι. Ανεβαίνουν πολλές ομάδες, ο καιρός έφτιαξε. Φτάνουμε στον παγετώνα. Ο παγετώνας είναι τα αιώνια χιόνια που λένε όσοι ασχολούνται με το βουνό. Υπάρχει συνήθως στα βουνά, σε υψόμετρο πάνω από τα τρείς χιλιάδες μέτρα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε γι΄ αυτό ήρθαμε να τον δούμε εμείς στην Ιταλία, σκέφτομαι και γελάω μόνος μου, όπως άλλοι πάνε και βλέπουν το Κολοσσαίο. Φοράμε καρφιά στα πόδια, ειδικά για την περίσταση και ξεκινάμε το περπάτημα πάνω σε πάγο. Πάγος ατελείωτος. Νιώθω μυρμήγκι να περπατάει μέσα σε έναν τεράστιο καταψύκτη. Παντού ομάδες, το βήμα γρήγορο. Μικρές στάσεις για μια γουλιά νερό. Ξημερώνει. Θέα ατελείωτη. Είμαστε στα 3.500 μέτρα, συνεχίζουμε, οι κουβέντες μετρημένες, ο παγετώνας θέλει την προσοχή του. Πλησιάζουμε. Νοιώθω κάπως, μάλλον είναι το υψόμετρο. Τελευταία μέτρα. Αχ ακόμα λίγο, έλα το βραχάκι και ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ. Στην κορυφή του Εθνικού Δρυμού Γκραν Παραντίσο, στα 4.061 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Θέα σε όλες τις Άλπεις, στις ψηλότερες κορφές. Τα σύννεφα πάρα πολύ χαμηλά. Κορυφές και τοποθεσίες που διαβάζαμε στα περιοδικά, μπροστά στα μάτια μας. Είναι 11:30 την Τετάρτη 25 Αυγούστου και η σημαία του συλλόγου, ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΡΙΔΑΙΑΣ καθώς και η Ελληνική ανοίγουν για την αναμνηστική φωτογραφία. Πρέπει όμως να επιστρέψουμε γρήγορα κάτω. Λίγα λόγια, χαμόγελα και φτάνουμε αργά το μεσημέρι στο καταφύγιο. Φαγητό και αμέσως επιστροφή στο Πόντ, στα αυτοκίνητα, για διανυκτέρευση εκεί. Που να χωρέσουν τόσες εικόνες και οι εμπειρίες αυτής της ημέρας, τις αφήνω για μελέτη αύριο και με παίρνει ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω. Είμαι πτώμα, με χαμόγελο ικανοποίησης.
Είσαι πιασμένη; , όχι μου λέει η Έφη. Εγώ πάντως πιάστηκα. Πιάστηκα ολίγον απροπόνητος. Ετοιμαζόμαστε για Ελβετία. Αυτοκίνητα, σύνορα, μεγάλοι δρόμοι, τοπία καρτ ποστάλ. Πάμε στην Λωζάννη. Τραγουδάμε και το γνωστό, τη Λωζάννη τη Κοζάνη, να περάσει η ώρα. Πειράζουμε με τον Τάσο και την Μαρία τον Δημήτρη. Πως συνεννοήθηκες με τον Τσέχο ορειβάτη;. Αγγλικά δεν μιλούσε. Τσέχικα δεν ξέρεις γρι και παρ΄ όλα αυτά τα γέλια που κάνατε μας άφησαν άφωνους. Να και η Λωζάννη. Πόλη διακοσίων χιλιάδων κατοίκων, με μετρό!. Βόλτα, καφεδάκι και επίσκεψη στην μεγάλη καθολική εκκλησία της πόλης. Α ναι πήγαμε και στο μουσείο. Το οποίο δεν είχε και πολλά να δείξει. Αυτό φυσικά ανέβασε την Ελληνική μας αυτοπεποίθηση, όπως και το ότι το μεγαλύτερο του μέρος είχε αφιέρωμα στα νομίσματα των Μακεδόνων. Παραλίμνια πόλη η Λωζάννη, η ημέρα έκλεισε με επίσκεψη στην περιοχή της λίμνης.
27 Αυγούστου και είμαστε στον δρόμο για το Ζερμάτ ή Τσερμάτ (Zermatt). Πάλι στην Ελβετία, αλλά που;. Σε έναν από τους γνωστότερους και ποιο οργανωμένους ορεινούς οικισμούς στον κόσμο. Εδώ αφήνεις το αυτοκίνητό σου σε οργανωμένα παρκινγκ, που υπάρχουν στο διπλανό χωριό. Ανεβαίνεις σε ειδικό σιδηρόδρομό, που σε οδηγεί στο χωριό του Ζερμάτ. Δεν υπάρχει κανένα αυτοκίνητο εκεί. Μόνο άμαξες και τα πόδια σου. Οι αποστάσεις μικρές. Κυκλοφορείς άνετα χωρίς τον κίνδυνο και τον θόρυβο των αυτοκινήτων. Εδώ η οργάνωση ξεπερνάει κάθε φαντασία. Παντού καθαριότητα. Προτάσεις για δραστηριότητες όλες τις εποχές του χρόνου. Τι θέλεις;. Ποδήλατο;, υπάρχει εταιρία που θα αναλάβει να σου νοικιάσει, να σου δώσει εξοπλισμό, οδηγίες και οδηγό ακόμα εάν το επιθυμείς. Ότι θέλεις. Περπάτημα στις γύρω πλαγιές. Ορίστε ο χάρτης, θα πάρετε αυτό το μονοπάτι τάδε χρώματος, σε τόσες ώρες κ.τ.λ.. Κόσμος παντού, πανικός. Που να ερχόμασταν και τον χειμώνα. Η περιοχή έχει την τέλεια οργάνωση για τους σκιέρ. Είναι τέλη Αυγούστου και δεν πέφτει καρφίτσα. Μουσείο ορειβασίας!. Υπόγειο, ατμοσφαιρικό, με εκθέματα από αναβάσεις στις γύρω κορυφές και το Μάτερχορν. Το γνωστότερο ίσως βράχο στον κόσμο. Εντυπωσιακός, φαίνεται και από το χωριό. Ουφ και άλλα τόσα. Ιάπωνες με τις κλασικές φωτογραφικές τους μηχανές, μαύροι, άσπροι , εμείς οι φωνακλάδες. Ελένηηηηη έλα αρχίζει στην πλατεία παραδοσιακό αλπικό χορευτικό. Δεν περιγράφω άλλο, τα υπόλοιπα αύριο. Με φωνάζει η παρέα. Θα φάμε σε Ιταλικό εστιατόριο.
28 Αυγούστου. Στον δρόμο της επιστροφής. Πάμε Μιλάνο. Περνάμε πάλι τα σύνορα. Autostrata. Το Μιλάνο είναι μια τεράστια μεγαλούπολη. Εδώ η μόδα γεννιέται. Μεγαλοπρεπή κτήρια, αναγενησιακά, φορτωμένα. Πλατείες χαοτικές. Όλη η Αριδαία πλατεία. Με τον Μεθόδη πίνουμε καφεδάκι. Να σου και η Ελένη, ο Σάββας, η Μαρία, ο Τάσος. Ο Δημήτρης φωτογραφίζει έναν τεράστιο καθολικό ναό. Τελειώνει ή ώρα επιστρέφουμε αύριο. Μακαρονάδα με μανιτάρια πορτσίνι, αφιερωμένη στο Χρήστο που δεν κατάφερε να έρθει μαζί μας. Περιμένουμε στο μετρό. Σε περίπου μισή ώρα θα είμαστε στο ξενοδοχείο. Ώρα για απολογισμό. Τελείωσε και αυτό. Τελείωσε;. Δεν νομίζω τόσο εύκολα. Ο καθένας μας έχει μαζί του, στις αποσκευές του καινούργιες εμπειρίες ζωής, που δύσκολα μεταφέρονται στο χαρτί. Την επόμενη εβδομάδα έχουμε ανάβαση στο Πέτερνικ πάνω από τους Προμάχους. Επιστέφουμε στον τόπο μας χαρούμενοι και ανανεωμένοι. Ορεξάτοι για δουλειά. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου